17 września 1939, łamiąc obowiązujący polsko-sowiecki pakt o nieagresji, Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich atakuje Rzeczpospolitą. „Jeśli w Polsce nie ma już rządu, to nie ma również żadnego paktu o nieagresji” – słyszy w Moskwie polski ambasador Wacław Grzybowski.
Rozpoczyna się okupacja, przekraczająca swym okrucieństwem wszystko, czego Polacy doświadczyli w minionych wiekach pruskiej i rosyjskiej niewoli. Na mocy traktatu podpisanego 28 września obaj okupanci dzielą się polskim terytorium niemal równo po połowie. 12 października Niemcy tworzą „Generalne Gubernatorstwo dla zajętych obszarów polskich”, zajmujące 98 tys. km2 i składające się z czterech dystryktów: krakowskiego, radomskiego, lubelskiego i warszawskiego. Sowieci wcielają zagarnięte tereny do Ukraińskiej i Białoruskiej Republik Sowieckich.
Obaj okupanci realizują politykę eksterminacji polskich elit. Od pierwszych dni mnożą się precyzyjnie zaplanowane deportacje, wysiedlenia, różnego rodzaju prześladowania i szykany administracyjne oraz egzekucje. Na porządku dziennym jest rekwizycja mienia. Pojawiają się dramatyczne trudności aprowizacyjne, które zagrażają biologicznej egzystencji narodu. Za najmniejsze przewinienia grozi kara śmierci, więzienie lub obóz koncentracyjny. Pierwszy obóz – Stutthof – powstaje już w 1939, następne to: Auschwitz-Birkenau (1940), Majdanek (1941), Płaszów (1944) i inne.
Załamuje się dotychczasowy porządek społeczny i moralny. W szkołach zakazane jest nauczanie według polskich programów, a na terenie zajętym przez Niemców ogranicza się naukę do minimum. Sowieci starają się zachowywać pozory, pozostawiając początkowo język polski jako wykładowy – istnieje za to nieprawdopodobna indoktrynacja komunistyczna. Szerzy się donosicielstwo.
Źródło: Muzeum Powstania Warszawskiego
Właściwie to nie ZSRR tylko ZSRS – Związek Socjalistycznych Republik Sowieckich, a nie jak uczono w szkole Radzieckich.
Możliwość dodawania komentarzy nie jest dostępna.